πού

ποῡ, ΝΜΑ, και ιων. τ. κοῡ, Α

(ερωτ. επίρρ. που εισάγει ευθείες ή πλάγιες ερωτ. προτάσεις)

1. (με τοπ. σημ.) σε ποιο μέρος, σε ποιον τόπο (α. «πού μένεις;» β. «ποῡ τὰς Ἀθήνας φασὶν ἱδρῡσθαι χθονός», Αισχύλ.)

2. (με τροπ. σημ.) πώς, με ποιον τρόπο, από ποιον (α. «πού τό ξέρεις ότι έφυγε;» β. «δείξεις δὲ ποῡ μοι πατρὸς ἐκ ταὐτοῡ γεγώς;», Ευρ.)

νεοελλ.

1. χρησιμοποιείται για τον σχηματισμό φράσεων, οι οποίες δηλώνουν: α) έντονη απορία («πού τά έμαθες αυτά τα βρωμόλογα;»)

β) έντονη άρνηση («πού να ξέρεις τί σού μαγειρεύει»)

γ) έλλειψη, ανάγκη («πού λεφτά για τέτοιες δουλειές»)

2. φρ. α) «πού και πού» ή «αριά και πού» — λέγεται για κάτι που γίνεται κάθε τόσο ή σπάνια («πού και πού πιάνει και στο νησί μας κανένα βαπόρι»)

β) «από πού κι ώς πού» — δηλώνει αμφιβολία και αγανάκτηση («από πού κι ώς πού γυρεύει μερίδιο;»)

3. παροιμ. «κάλλιο νά το, παρά πού 'ν' το» — λέγεται για να δηλώσει ότι είναι καλύτερο να έχει κανείς κάτι σίγουρο παρά να περιμένει

αρχ.

1. (σε ερωτήσεις που δηλώνουν αγανάκτηση, ιδίως στην τραγωδία) με ποιο δικαίωμα («ποῡ σὺ στρατηγεῑς τοῡδε;», Σοφ.)

2. (με όχι αυστηρά τοπ. σημ.) σε ποιο σημείο («ποῡ σοι τύχης ἕστηκεν» — σε ποιο σημείο τής τύχης βρίσκεται, Σοφ.)

3. (με συμπερ. σημ.) αναμφίβολα, αναμφισβήτητα («κοῡ γε δή...» — πώς δεν θα..., Ηρόδ.).

[ΕΤΥΜΟΛ. < θ. πο- τών ερωτηματικών και αόρ. αντωνυμιών και επιρρημάτων + επιρρμ. κατάλ. -οῦ (πρβλ. ὁμ-οῦ)].